როგორ შეუძლია მორწმუნეს ნუგეშის პოვნა მშობლის სიკვდილის შემდეგ?

როგორ შეუძლია მორწმუნეს ნუგეშის პოვნა მშობლის სიკვდილის შემდეგ? უპასუხე



მშობლის (ან ოჯახის რომელიმე წევრის) გარდაცვალება შეიძლება მართლაც დამღუპველი იყოს ქრისტიანისთვის. მაშინაც კი, როდესაც ის, ვინც დავკარგეთ, მორწმუნეა, არასდროს არის ადვილი დამშვიდობება, მით უმეტეს, თუ უბედურება მოულოდნელი იყო. ჩვენი ახლობლების მწუხარება სათანადო და მოსალოდნელია; თავად ქრისტე ტიროდა თავისი მეგობრის ლაზარეს საფლავზე (იოანე 11:35). ბიბლია გვანუგეშებს და ჩვენ, როგორც ქრისტიანებს, შეგვიძლია ნუგეში ვიპოვოთ ჩვენთვის ასე ძვირფასი ადამიანის დაკარგვითაც კი.



ქრისტიანი მშობლის დაკარგვისას მორწმუნეს ყველაზე დიდი ნუგეში აქვს იმედი და რწმენა იმისა, რომ მშობლებთან ჩვენი ურთიერთობა სიკვდილით არ მთავრდება. ქრისტიანს, რომელმაც დაკარგა ქრისტიანი მშობელი, შეუძლია დაისვენოს დაპირებაში, რომ სამოთხეში იქნება გაერთიანება. ჩვენი მშობელი ამჟამად ქრისტესთანაა და მის სიხარულს განიცდის (2 კორინთელები 5:8). აღდგომის დროს ყველა, ვინც მიიღო ქრისტე, განდიდდება და მიენიჭება უხრწნელი სხეულები (1 კორინთელები 15:42–44; იოანე 11:25). ქრისტიანისთვის ქრისტემ დაამარცხა სიკვდილი! როგორც პავლე სიამოვნებით წერს 1 კორინთელთა 15:54–57-ში, „სიკვდილი გამარჯვებით შთანთქა!“ „სად არის, სიკვდილო, შენი გამარჯვება? სად არის, სიკვდილო, შენი ნაკბენი?“ სიკვდილის ნაკბენი ცოდვაა და ცოდვის ძალა კანონია. მაგრამ მადლობა ღმერთს! ის გვაძლევს გამარჯვებას ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს მეშვეობით.





მშობლის დაკარგვა შეიძლება უფრო რთული იყოს, თუ ჩვენ არ ვართ დარწმუნებული ჩვენი მშობლის ხსნაში. მაგრამ ჩვენ მაინც შეგვიძლია დავიცვათ ღმერთის დაპირებები და ვეძიოთ მას ნუგეში. ჩვენ მოუთმენლად ველით დროს, როდესაც ყველაფერი ახალი გახდება და გვჯერა, რომ ის არის სამართლიანი და კარგი.



ბიბლიის ღმერთი სიამოვნებით აწყნარებს გაჭირვებულებს და კურნავს გულგატეხილებს (იერემია 17:14; 2 კორინთელები 1:3–4; 7:6). ის არის ობოლის მამა (ფსალმუნი 68:5). როდესაც ჩვენ ვწუხვართ ჩვენი საყვარელი ადამიანების დაკარგვით, ღმერთი სწრაფად გვთავაზობს თავის მშვიდობას. ჩვენი გლოვის შუაგულში ჩვენ შეგვიძლია ვიცოდეთ ღმერთის ყოფნა ჩვენთან ერთად; ჩვენს მწუხარებაშიც კი შეგვიძლია მივუახლოვდეთ მას ლოცვითა და თაყვანისცემით. როგორც მორწმუნეებს, ჩვენ ასევე არ გვჭირდება მარტო მწუხარება. ჩვენ გვყავს სხვები ქრისტეს სხეულში, რომლებიც დაეხმარებიან ტვირთის ატანაში, ტკივილს გაიზიარებენ და გლოვობენ მათ, ვინც გლოვობს (რომაელთა 12:15).



ჩვენი მშობლების დაკარგვა შეიძლება იყოს ძალიან მტკივნეული, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ისინი მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ ჩვენი ცხოვრების ჩამოყალიბებაში. მართლაც, ჩვენი მშობლები ხშირად გვანუგეშებენ, როცა ტკივილს გვაყენებენ და მათი დაკარგვისას შეიძლება ისეთი შეგრძნება გვქონდეს, თითქოს ემოციურ მხარდაჭერას ვკარგავთ. მაგრამ ქრისტიანებს შეუძლიათ გული გაუჩინონ იმაში, რომ ჩვენ ნუგეშს ვპოულობთ უფრო მეტში, ვიდრე ჩვენს ოჯახებში; თვით შემოქმედების ღმერთი, რომელიც ჩვენზე უკეთ იცნობს, ვიდრე ჩვენ ვიცნობთ საკუთარ თავს, ესმის ჩვენი ტკივილი და მოწადინებულია, გაგვიზარდოს, განკურნოს და მოგვცეს თავისი მშვიდობა.





Top