როგორ უნდა მოიქცნენ ქრისტიანი მშობლები ბავშვის სიკვდილს?

როგორ უნდა მოიქცნენ ქრისტიანი მშობლები ბავშვის სიკვდილს? უპასუხე



როგორც მშობლებს, ჩვენ არ შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ უფრო ტრავმული გამოცდილება, ვიდრე ბავშვის სიკვდილი. ყველა მშობელი ბუნებრივად ელის, რომ მათი შვილები მათზე გადარჩებიან. ასეთი დანაკარგი არის არაჩვეულებრივი, მწყობრიდან გამოსული მოვლენა, რომელსაც თან მოაქვს უსაზღვრო ტკივილი და ხანგრძლივი მწუხარება. ეს არის ცხოვრების შემცვლელი გამოცდილება, რომელიც უნიკალურ გამოწვევებს უქმნის მშობლებს, რადგან ისინი ცდილობენ თავიანთი ცხოვრების აღდგენას შვილის გარეშე.



ვინმესთვის თავხედური იქნებოდა მშობლებს ეთქვა, როგორ მოიქცნენ ბავშვის სიკვდილი. თუმცა, ჩვენ ვიცით, რომ ისინი, ვინც სიცოცხლეს უთმობენ ღმერთს, უფრო მიდრეკილნი არიან აღდგეს ასეთი დანაკარგისგან ნორმალურობის უფრო დიდი გრძნობით, ვიდრე მათ, ვისაც არ აქვს ნამდვილი და პოზიტიური რწმენა ჩვენი შემოქმედის მიმართ. თუ ეს მართალია, როგორ უმკლავდებიან ქრისტიანი მშობლები ბავშვის სიკვდილს? ეხება თუ არა ბიბლია ამ საკითხს და თუ ასეა, რა გზით?





პირველ რიგში, უნდა აღვნიშნოთ, რომ თითოეული ადამიანი განსხვავებულად უმკლავდება მწუხარებას. ემოციები ძალიან განსხვავდება მათი ინტენსივობით. ეს ემოციები ნორმალური და ბუნებრივია. მეორეც, არც ერთი მშობელი არ გადაურჩება და არ გადადის ბავშვის სიკვდილს. ეს არ ჰგავს დაავადებას, რომლისგანაც ჩვენ გამოვჯანმრთელდებით. მრჩეველთა უმეტესობა მას ადარებს სიცოცხლის შემცვლელ ფიზიკურ დაზიანებას. თუმცა, ისიც უნდა ვიცოდეთ, რომ მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება ყოველთვის ვგრძნობდეთ დანაკარგს, მისი ინტენსივობა დროთა განმავლობაში მცირდება.



ეს არის ქრისტიანის რწმენა მოსიყვარულე და მარად ერთგული ღმერთისადმი, რაც საშუალებას გვაძლევს გავუძლოთ და გამოჯანმრთელდეთ ბავშვის სიკვდილის შემდეგ, ზოგჯერ ისე, როგორც სხვები თვლიან შესანიშნავად. ასეთი იყო დავითის შემთხვევა მისი შვილის დაკარგვისას, რომელიც გარდაიცვალა დაბადებიდან შვიდი დღის შემდეგ (2 სამუელი 12:18–19). არსებობს რამდენიმე ღირებული გაკვეთილი, რომელიც შეგვიძლია ვისწავლოთ წმინდა წერილის ამ მონაკვეთიდან, რომელიც შეიძლება დაეხმაროს დამწუხრებულ მშობლებს იმედით შეხვდნენ მომავალს.



ერთი ის არის, რომ დავითი მხურვალედ ლოცულობდა თავისი შვილის სიცოცხლისთვის (2 სამუელი 12:16). ეს მართალი უნდა იყოს ყველა მშობლისთვის ნებისმიერ დროს და არა მხოლოდ მაშინ, როცა რთული დროა. მშობლებმა ყოველთვის უნდა ილოცონ თავიანთი შვილებისთვის, ღმერთს სთხოვონ, მხედველობა და დაცვა მათზე. ანალოგიურად, მშობლებმა უნდა ილოცონ, რომ ღმერთმა მისცეს ღვთიური სიბრძნე და ხელმძღვანელობა, რათა მათი შვილები გაიზარდონ უფლის აღზრდით და შეგონებით (მსაჯულები 13:12; იგავები 22:6; ეფესოელები 6:4).



კიდევ ერთი გაკვეთილი, რომელსაც დავიდისგან ვსწავლობთ, არის მისი რეაქცია შვილის სიკვდილზე. როდესაც გაიგეს, რომ ჩვილი გარდაიცვალა, იყო მიღება, რომელიც ნიშნავდა მის ქმედებებს, როდესაც ის ადგა მიწიდან, დაიბანა და სცხო თავს და გამოიცვალა ტანსაცმელი; და შევიდა უფლის სახლში და თაყვანი სცა. მერე საკუთარ სახლში წავიდა; და როცა სთხოვა, დაუსვეს საჭმელი და შეჭამა (2 სამუელი 12:20). ამ მონაკვეთში გასაკვირი ის არის, რომ დავითი შევიდა უფლის სახლში და თაყვანი სცა. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, დავითმა არამარტო მიიღო თავისი შვილის სიკვდილი, არამედ ეს ყველაფერი ღმერთს გადასცა თაყვანისმცემლობისთვის. განსაცდელისა თუ კრიზისის დროს ღმერთის თაყვანისცემისა და პატივისცემის უნარი არის ჩვენი ღმერთისადმი ჩვენი სულიერი ნდობის ძლიერი დემონსტრირება. ამის გაკეთება საშუალებას გვაძლევს მივიღოთ ჩვენი დანაკარგის რეალობა. და აი, როგორ გვათავისუფლებს ღმერთი, რომ გავაგრძელოთ ცხოვრება. ის, რასაც დევიდი აყალიბებს ჩვენთვის ამ ისტორიაში, არის იმის სწავლა, რომ დავკარგოთ ის, რისი შეცვლაც არ შეგვიძლია.

შემდეგი გაკვეთილი ყველაზე გამოვლენილია. ეს არის რწმენა იმის ცოდნაში, რომ ბავშვები, რომლებიც კვდებიან, სანამ პასუხისმგებლობის ასაკს მიაღწევენ, სამოთხეში მიდიან. დავითის პასუხი მათ, ვინც ეჭვქვეშ აყენებს მის რეაქციას შვილის სიკვდილზე, ყოველთვის იყო დიდი ნუგეშის წყარო მორწმუნე მშობლებისთვის, რომლებმაც დაკარგეს ჩვილები და მცირეწლოვანი ბავშვები. მაგრამ ახლა, როცა ის მოკვდა, რატომ უნდა ვიმარხულო? შემიძლია ისევ დავაბრუნო? მე მივალ მასთან, მაგრამ ის არ დაბრუნდება ჩემთან (2 სამუელი 12:23). დავითი დარწმუნებული იყო, რომ თავის შვილს სამოთხეში შეხვდებოდა. ეს მონაკვეთი არის ძლიერი მითითება იმისა, რომ ჩვილები და მცირეწლოვანი ბავშვები, რომლებიც წავლენ ამ სამყაროდან, წავლენ სამოთხეში.

ბავშვის სიკვდილის მწუხარება გულდასაწყვეტი მოგზაურობაა. არ არსებობს მკაცრი და სწრაფი წესები ან სახელმძღვანელო მითითებები, რომლებიც გვასწავლიან, როგორ მოვიქცეთ ჩვენი გლოვის შესახებ. თუმცა, მრჩევლებმა და მათ, ვინც განიცადა ბავშვის დაკარგვა, მოგვცეს რამდენიმე სასარგებლო რჩევა:

• აღიარეთ, რომ მარტო არ ხართ. ღმერთი გყავს. თქვენ გყავთ თქვენი ძმები და დები ქრისტეში. გყავთ ახლო მეგობრები და ოჯახი. დაეყრდენი მათ. ისინი იქ არიან, რომ დაგეხმაროთ.

• არ დააწესოთ დროის ლიმიტები თქვენს გამოჯანმრთელებაზე. ნუ ელოდებით, რომ დღე გაივლის ისე, რომ არ იფიქროთ თქვენს შვილზე და არც უნდა გინდოდეთ.

• ისაუბრეთ თქვენს შვილზე. მნიშვნელოვანია, რომ თქვენი შვილის ამბავი სხვებს გაუზიაროთ.

• იზრუნეთ საკუთარ თავზე და თქვენს სხვა შვილებზე. ისინიც იტანჯებიან. ისინი მწუხარებას განიცდიან და-ძმის დაკარგვის გამო და დამატებითი დისკომფორტი აქვთ მშობლების მწუხარებაში ხილვისას.

• ეცადეთ არ მიიღოთ მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებები მინიმუმ პირველი წლის განმავლობაში.

• ველით, რომ მცირეწლოვანი ბავშვის გარდაცვალების შემდეგ მრავალი პირველის გავლა - პირველი დაბადების დღე, პირველი შობა და ა.შ. - მტკივნეული იქნება.

და ბოლოს, ქრისტიანებს, რომლებმაც განიცადეს ბავშვის სიკვდილი, აქვთ ღვთის სიტყვის დიდებული და ერთგული დაპირება: და ღმერთი მოსწმენდს მათ ყოველგვარ ცრემლს თვალებიდან; და აღარ იქნება სიკვდილი, არც მწუხარება, არც ტირილი, არც ტკივილი, რადგან წინანდელი გადავიდა (გამოცხადება 21:4).



Top