როგორ უნდა უპასუხოს ქრისტიანმა უპასუხო ლოცვას?

როგორ უნდა უპასუხოს ქრისტიანმა უპასუხო ლოცვას? უპასუხე



რამდენმა ქრისტიანმა ილოცა ვინმესთვის, მხოლოდ იმისთვის, რომ მათი ლოცვა უპასუხოდ დატოვა? რამდენმა ილოცა და შესაძლოა უარი თქვა, რადგან ან იმედგაცრუებული გახდა რწმენის სისუსტის გამო, ან მივიდა დასკვნამდე, რომ ის, რისთვისაც ლოცულობდნენ, არ არის ღვთის ნება? მიუხედავად ამისა, ის, თუ როგორ ვექცევით პასუხგაუცემელ ლოცვას, არ არის მხოლოდ ჩვენი, არამედ სხვების სასარგებლოდ. როდესაც ვლოცულობთ, ჩვენ ვმონაწილეობთ ყველაზე ძვირფას და ღვთისგან ბოძებულ კომუნიკაციაში იმ ადამიანთან, ვის წინაშეც ანგარიშვალდებულია ყველა ჩვენს საქმეში. ჩვენ ნამდვილად ძვირად ვიყიდეთ - უფალი იესო ქრისტეს სისხლი - და ამიტომ ჩვენ ვეკუთვნით ღმერთს.



ჩვენი ლოცვის პრივილეგია ღვთისგანაა და ახლაც ისეთივე ჩვენია, როგორც მაშინ, როცა ის ისრაელს მიეცა (მეორე რჯული 4:7). მიუხედავად ამისა, როდესაც ჩვენ ვლოცულობთ ან ვესაუბრებით ზეცაში მყოფს, არის დრო, როდესაც ის არ პასუხობს. ამის მრავალი მიზეზი შეიძლება იყოს და წმინდა წერილები გვთავაზობენ, თუ რატომ და როგორ ექცევა ჩვენს ლოცვებს ის, ვინც ასეთი სათუთი და მოსიყვარულეა, რომელსაც თავად უყვარს ჩვენი ურთიერთობა მამა ღმერთთან, რადგან ის არის ჩვენი წარმომადგენელი ( ებრაელთა 4:15).





მთავარი მიზეზი, რის გამოც ლოცვა პასუხგაუცემელია, არის გამოუცხადებელი ცოდვა. ღმერთის დაცინვა და მოტყუება შეუძლებელია და ის, ვინც მაღლა ზის ტახტზე, კარგად იცნობს ჩვენს ყოველგვარ აზრამდე (ფსალმუნი 139:1-4). თუ ჩვენ არ მივდივართ გზაზე, ან გულში ვფლობთ მტრობას ჩვენი ძმის მიმართ, ან ვითხოვთ რამეს არასწორი მოტივებით (მაგალითად, ეგოისტური სურვილებით), მაშინ შეიძლება ველოდოთ, რომ ღმერთი არ უპასუხებს ჩვენს ლოცვას, რადგან ის არ ისმენს. (2 მატიანე 7:14; ფსალმუნი 66:18; იაკობი 4:3). ცოდვა არის ყველა პოტენციური კურთხევის შემაჩერებელი, რომელსაც ჩვენ მივიღებდით ღვთის წყალობის უსაზღვრო ბოთლიდან! მართლაც, არის დრო, როდესაც ჩვენი ლოცვა საზიზღარია უფლის თვალში, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც აშკარად არ ვეკუთვნით უფალს ან ურწმუნოების გამო (იგავები 15:8) ან იმიტომ, რომ თვალთმაქცობას ვაკეთებთ (მარკოზი 12:40).



კიდევ ერთი მიზეზი, რის გამოც ლოცვა უპასუხოდ რჩება, არის ის, რომ უფალი ჩვენი რწმენიდან ამოიღებს მისადმი უფრო ღრმა ნდობას და ნდობას, რამაც უნდა გამოგვიყვანოს ჩვენგან უფრო ღრმა მადლიერების, სიყვარულისა და თავმდაბლობის გრძნობა. თავის მხრივ, ეს გვაძლევს სულიერ სარგებელს, რადგან ის მადლს აძლევს თავმდაბალებს (იაკობი 4:6; იგავები 3:34). ოჰ, როგორი გრძნობა ეუფლება იმ საწყალ ქანაანელ ქალს, რომელიც განუწყვეტლივ შესძახა ჩვენს უფალს წყალობისთვის, როცა ტვიროსისა და სიდონის რეგიონს ეწვია (მათე 15:21-28)! ის ძნელად ის იყო, ვისაც ებრაელი რაბინი მიაქცევდა ყურადღებას. ის არ იყო ებრაელი და ის იყო ქალი, ორი მიზეზი იმისა, რის გამოც ებრაელები მას უგულებელყოფდნენ. როგორც ჩანს, უფალი არ პასუხობს მის თხოვნას, მაგრამ მან ყველაფერი იცოდა მისი მდგომარეობის შესახებ. მან შეიძლება დაუყოვნებლივ არ უპასუხა მის საჭიროებებს, მაგრამ მაინც მოისმინა და დააკმაყოფილა მისი მოთხოვნა.



ღმერთი ხშირად ჩუმად გვეჩვენება, მაგრამ ის არასოდეს გვაშორებს ხელცარიელებს. მაშინაც კი, თუ ლოცვა არ არის პასუხისმგებელი, ჩვენ უნდა ვენდოთ ღმერთს, რომ ეს თავის დროზე გააკეთოს. ლოცვის განხორციელებაც კი კურთხევაა ჩვენთვის; ეს არის ჩვენი რწმენის გამო, რომ ჩვენ აღვივებს დაჟინებით ლოცვაში. ეს არის რწმენა, რომელიც ახარებს ღმერთს (ებრაელები 11:6) და თუ ჩვენი ლოცვითი ცხოვრება მცირდება, განა ეს არ ასახავს ჩვენს სულიერ მდგომარეობასაც? ღმერთი ისმენს ჩვენს გაღატაკებულ მოწყალებას და მისი დუმილი გვაწვება ლოცვის დაჟინებული გრძნობით. მას უყვარს ჩვენთან მსჯელობა. მოდი ვიშინოდეთ ღვთის გულისთვის და ვიაროთ მისი გზებით და არა ჩვენით. თუ ჩვენ ერთგულები ვართ შეუწყვეტლად ვილოცოთ, მაშინ ჩვენ ვცხოვრობთ ღვთის ნებაში და ეს არასოდეს შეიძლება იყოს არასწორი (1 თესალონიკელები 5:17-18).





Top