რას ამბობს ბიბლია გულმოდგინებაზე / გულმოდგინებაზე?

უპასუხე



გულმოდგინება შეიძლება განისაზღვროს, როგორც ორიენტირებული სურვილი, რომელსაც ახასიათებს ვნება და ვალდებულება. ბიბლია ხშირად აღწერს ღმერთს და მის მიმდევრებს, როგორც მოშურნეებს. ძველ აღთქმაში (NIV), გულმოდგინება გვხვდება 16-ჯერ და გულმოდგინე 6 ჯერ; ახალ აღთქმაში (NIV), გულმოდგინება გვხვდება 5-ჯერ და გულმოდგინე 7-ჯერ (Logos Bible Word Study). როგორც წესი, ებრაული და ბერძნული სიტყვები გულმოდგინება ან გულმოდგინება ასევე შეიცავს ეჭვიანობის იდეას, კონკრეტულად ღვთის შურს თავისი ხალხისა და მისი პატივის მიმართ (მაგ., რიცხვები 25:11; ლოგოს ბიბლიის სიტყვის შესწავლა).

ღმერთი ბევრჯერ არის აღწერილი, როგორც მოშურნე. უფლის გულმოდგინება არის ისრაელისთვის ნარჩენების უზრუნველყოფის მიზეზი (2 მეფეები 19:31; ესაია 37:32) და მესიის მეფობის დამყარება (ესაია 9:7). ასევე, ღვთის ცეცხლოვანი რისხვა ხშირად დაკავშირებულია მის გულმოდგინებასთან და მიმართულია ღვთის მტრების ან მათ მიმართ, ვინც არ უსმენს მას (მეორე რჯული 29:29; ესაია 26:11; 42:11; 59:17; ეზეკიელი 5:13; 36:5; 38:19). იესომ გამოავლინა გულმოდგინება, როდესაც ღვთის დიდებისადმი ერთგულებით დაანგრია ფულის გადამცვლელთა მაგიდები და გაასუფთავა ტაძარი მათი სიხარბისაგან (იოანე 2:13–17; შდრ. ფსალმუნი 69:9).



უფლის მიმდევრებს ბიბლიაში მოშურნეებიც უწოდებენ. ფინეასმა უფლისადმი მოშურნეობა გამოიჩინა იმით, რომ მოქმედებდა ჭირის შესაჩერებლად და ისრაელის კერპთაყვანისმცემლობის გასამართლებლად (რიცხვები 25:1–9). უფალმა გამოაცხადა, რომ ფინეასის გულმოდგინება ასახავდა მის გულმოდგინებას მისი პატივისადმი (მუხლები 10–13). ელიამ ასევე გამოავლინა გულმოდგინება უფლის მიმართ კარმელის მთაზე ბაალის მღვდლებთან შეხვედრაში (1 მეფეები 18:20–40; 19:10). ახალი აღთქმის მორწმუნეებისთვის მცნებაა, არასოდეს დააკლდეთ გულმოდგინება, მაგრამ შეინარჩუნეთ სულიერი მხურვალება, ემსახურეთ უფალს (რომაელთა 12:11).



უფლისადმი გულმოდგინება დადებითი ატრიბუტია, მაგრამ გულმოდგინება შეიძლება უადგილო იყოს. ჩვენ შეგვიძლია გვქონდეს ცალსახა სურვილი, რომელიც ხასიათდება ენთუზიაზმით და არასწორი ნივთებისადმი ერთგულებით. საულის გულმოდგინება არასწორად იყო მიმართული, როდესაც მან გაანადგურა გაბაონელები (2 სამუელი 21:2; შდრ. იესო ნავეს ძის 9:15, 18–21). პავლე აღწერს თავისი დროის ურწმუნო ებრაელებს, როგორც ღვთის მოშურნეებს, მაგრამ მათი გულმოდგინება არ არის დაფუძნებული ცოდნაზე (რომაელთა 10:2), რადგან ქრისტეს უარყოფისას ისინი არ დაემორჩილნენ ღვთის სიმართლეს (მუხლი 3).

თავად პავლე მოშურნე იყო ეკლესიის დევნაში, სანამ გადარჩებოდა (ფილიპელები 3:6; გალატელები 1:13–14; საქმეები 1:3). თავისი უადგილო გულმოდგინებით, მან დაამტკიცა სტეფანეს მკვლელობა (საქმეები 8:1). მას შემდეგ, რაც პავლე რადიკალურად გარდაიქმნა სახარებით, მისი გულმოდგინება გამოიყენა ქრისტეს შესახებ ცოდნის გაღრმავებისკენ, რაც კი შეეძლო (რომაელთა 15:20). მან გააფრთხილა გალატელები ცრუ მასწავლებლების წინააღმდეგ, რომლებიც გულმოდგინედ ცდილობდნენ გალატელები თავიანთ სწავლებას მოეპყრათ (გალატელები 4:17).



გულმოდგინება შეიძლება იყოს კარგი ან ცუდი, მისი მიზნიდან გამომდინარე: კარგია იყო გულმოდგინე, თუ მიზანი კარგია. ჩვენი გულმოდგინებაც არის, ვიყოთ თანმიმდევრული და გულწრფელი და არა მხოლოდ ჩვენების მოწყობა: იყავით ყოველთვის ასე და არა მხოლოდ მაშინ, როცა მე თქვენთან ვარ (გალატელები 4:18). ქრისტიანებისთვის ჩვენ გულმოდგინედ უნდა ვემსახუროთ იესოს და ვუთხრათ სხვებს სახარების სიცოცხლის გადარჩენის ძალის შესახებ (მათე 28:18–19; რომაელთა 3:24).