რას ამბობს ბიბლია მხატვრული ლიტერატურის კითხვაზე ან წერაზე?

რას ამბობს ბიბლია მხატვრული ლიტერატურის კითხვაზე ან წერაზე? უპასუხე



ბიბლია არის ჭეშმარიტების წიგნი. ღმერთი მოგვიწოდებს, ვილაპარაკოთ სიმართლე და უარვყოთ სიცრუე. ბიბლიის ჭეშმარიტებაზე აქცენტის გათვალისწინებით, სად ჯდება მხატვრული ლიტერატურა? მხატვრული ლიტერატურის წერა - განსაზღვრებით, მოგონილი ამბავი - ტყუილია? ცოდოა რაიმეს შექმნა და გავრცელება, რაც არ შეესაბამება სიმართლეს? მხატვრული ლიტერატურა უნდა წავიკითხოთ? ბოლოს და ბოლოს, 1 ტიმოთეს 1:4 გვეუბნება, რომ მოვერიდოთ მითებსა და იგავ-არაკებს.



სინამდვილეში, 1 ტიმოთე 1:4 აფრთხილებს ეკლესიას, რომ არ ჩაერთონ კამათში ექსტრაბიბლიური ვარაუდების გამო. ეკლესიის სწავლება უნდა ეფუძნებოდეს ღვთის სიტყვას და არა ადამიანთა იდეებს, ფილოსოფიებსა და წარმოდგენებს. ანგელოზის რაფაელის არსებობის ან სამსონის თმის ფერის შესახებ სპეკულირება წამგებიანია; დოგმატიზმი ასეთ თემებზე კიდევ უფრო უარესია. თუმცა, ბიბლიას არ აქვს ბრძანება მხატვრული ლიტერატურის წაკითხვისა და წერის წინააღმდეგ.





სინამდვილეში, თავად ბიბლია შეიცავს მხატვრულ ლიტერატურას. ამით ჩვენ ვაკეთებთ არა ნიშნავს, რომ ბიბლია არ შეესაბამება სიმართლეს. ჩვენ ვგულისხმობთ, რომ ბიბლია ზოგჯერ იყენებს ლიტერატურას, რომელიც მიეკუთვნება მხატვრული ლიტერატურის კატეგორიას ჭეშმარიტების დასაკავშირებლად; სხვაგვარად ნათქვამია, რომ ბიბლია შეიცავს მოთხრობის მაგალითებს. 2 სამუელის 12:1–4-ში ნათან წინასწარმეტყველი ეუბნება დავითს ა გამოგონილი ამბავი კაცის შესახებ, რომლის ერთადერთი ბატკანი მოიპარეს და მოკლეს. როდესაც ჰიპოთეტური დანაშაული დევიდის რისხვას აღძრავს, ნათანი ავლენს, რომ ამბავი ალეგორიაა დავითის ბათშებასთან რომანის შესახებ. ბიბლიის სხვა თვალსაჩინო ფიქტიური ისტორიები მოიცავს იოთამის იგავს (მსაჯულები 9:7–15) და ეზეკიელის ალეგორიას (ეზეკიელი 17:1–8). ყველაზე დიდი მთხრობელი იესოა. მისი ყოველი იგავი ბიბლიაში არის გამოგონილი ამბავი. თითოეული ავლენს სულიერ ჭეშმარიტებას, მაგრამ ფორმა ისინი ფიქციაა.



მხატვრული ლიტერატურის დაწერა, როგორიცაა ბიბლია, სულიერი ჭეშმარიტების გამოვლენა, სამართლიანად მიჰყვება იესოს მაგალითს. ჯონ ბუნიანის პილიგრიმის პროგრესი არის მხატვრული ნაწარმოები, მაგრამ ის არის ერთ-ერთი ყველაზე ბიბლიურად დაფუძნებული წიგნი, რაც კი ოდესმე დაწერილა. C. S. Lewis-ის ბევრი მოთხრობა არის გამოგონილი ალეგორია, რომელიც ავლენს სულიერ ჭეშმარიტებებს. ბუნიანს ელოდა, რომ მისი ნამუშევარი კრიტიკას მიიღებდა გამოგონილი (გამოგონილი) სიტყვების გამოყენების გამო. მისი დაცვა მდგომარეობდა იმაში, რომ მხატვრული ლიტერატურა შეიძლება იყოს სიმართლის სატრანსპორტო საშუალება: ზოგიერთი ადამიანი, ჩემსავით ბნელი სიტყვებით, / აქცევს სიმართლეს და მის სხივებს ანათებს! არ არსებობს კონფლიქტი ბიბლიასა და ფანტასტიკას შორის, როგორც ჟანრს.



ნიშნავს თუ არა ეს, რომ ყველა გამოგონილ ისტორიას, რომელსაც ქრისტიანი წერს, კითხულობს ან უყურებს, უნდა ჰქონდეს ქრისტიანული გზავნილი? არა. ღირებული ამბავი არ უნდა იყოს აშკარად ქრისტიანული, თუმცა ბიბლია გვაძლევს რამდენიმე საკითხს, რომლებიც გასათვალისწინებელია ჩვენს მხატვრულ ლიტერატურაში. კოლოსელების 3:1–2 გვახსენებს, რომ ზემოხსენებულ საკითხებზე ვიფიქროთ. ფილიპელთა 4:8 განმარტავს, რა არის ეს - ჭეშმარიტი, ღირსეული, სწორი, წმინდა და საყვარელი. Ბეჭდების მბრძანებელი ხშირად გამოიყენება როგორც ქრისტიანი ავტორის არაქრისტიანული მხატვრული ლიტერატურის მაგალითი. ჯ.რ.რ.ტოლკინი ფაქტობრივად სძულდა ქრისტიანული ალეგორიას, მათ შორის მისი კარგი მეგობრის, C.S. Lewis-ს. მან დაწერა შუა დედამიწის წიგნები, როგორც ომის ალეგორია და ტექნოლოგიური წინსვლის უარყოფითი მხარე, სულიერი გზავნილის გარეშე. თუმცა, გარდაუვალი იყო, რომ მისმა რწმენამ გაჯერებულიყო მისი ამბავი, ავსებდა შეთქმულებებს ისეთი ბიბლიური ღირებულებებით, როგორიცაა გამბედაობა, მიზნის ერთიანობა და თავგანწირვა.



ბიბლია მხატვრული ლიტერატურის გამოყენების საშუალებას იძლევა. რა თქმა უნდა, იქნება ეს გამოგონილი ისტორიები სულიერი ალეგორია, ისტორიული ფანტასტიკა თუ მარტივი გასართობი, ქრისტიანმა ავტორებმა მაინც უნდა გამოიყენონ ბიბლიური მითითებები და ქრისტიანმა მკითხველმა უნდა გამოიყენოს ბიბლიური გამჭრიახობა. ეფესელთა 4:29-ში ნათქვამია: „არავითარი არაჯანსაღი სიტყვა არ გამოვიდეს თქვენი პირიდან, არამედ მხოლოდ ისეთი სიტყვა, რომელიც კარგია აღსაშენებლად დროის საჭიროებისამებრ, რათა მადლი მისცეს მათ, ვინც ისმენს. რამდენიმე მუხლის შემდეგ პავლე აფრთხილებს: არ უნდა იყოს სიბინძურე და სულელური საუბარი ან უხეში ხუმრობა (ეფესოელები 5:4). მხატვრული ლიტერატურის ავტორებს უნდა ახსოვდეთ, რომ თუნდაც მათი მხატვრული ლიტერატურა წმინდა გასართობად იყოს, ყველა მოთხრობა შეიცავს სწავლების ელემენტს. ბიბლია კი ამბობს, რომ სწავლება სულიერად სერიოზული საქმეა (იაკობი 3:1), როგორიც არ უნდა იყოს ეს საშუალება.



Top