რას ამბობს ბიბლია სოციალური სამართლიანობის შესახებ?

რას ამბობს ბიბლია სოციალური სამართლიანობის შესახებ? უპასუხე



სანამ განვიხილავთ ქრისტიანულ შეხედულებას სოციალური სამართლიანობის შესახებ, უნდა განვსაზღვროთ ტერმინები. სოციალური სამართლიანობა ისეთი პოლიტიკურად დატვირთული ცნებაა, რომ მისი თანამედროვე კონტექსტიდან განცალკევება ნამდვილად შეუძლებელია. სოციალური სამართლიანობა ხშირად გამოიყენება პოლიტიკური სპექტრის მარცხენა მხარეს მყოფი ბევრისთვის გამაერთიანებელ ძახილად. ეს ამონაწერი სოციალური სამართლიანობის ჩანაწერიდან ვიკიპედიაში არის ამ კონცეფციის კარგი განმარტება:






სოციალური სამართლიანობა ასევე არის კონცეფცია, რომელსაც ზოგიერთი იყენებს სოციალურად სამართლიანი სამყაროსკენ სვლის აღსაწერად. ამ კონტექსტში სოციალური სამართლიანობა ეფუძნება ადამიანის უფლებებისა და თანასწორობის ცნებებს და მოიცავს ეკონომიკურ თანასწორობის უფრო დიდ ხარისხს პროგრესული დაბეგვრის, შემოსავლის გადანაწილების ან თუნდაც ქონების გადანაწილების გზით. ეს პოლიტიკა მიზნად ისახავს მიაღწიოს იმას, რასაც განვითარების ეკონომისტები მოიხსენიებენ, როგორც შესაძლებლობების მეტი თანასწორობა, ვიდრე ამჟამად შეიძლება არსებობდეს ზოგიერთ საზოგადოებაში, და შედეგის თანასწორობის შექმნას იმ შემთხვევებში, როდესაც შემთხვევითი უთანასწორობა ჩნდება პროცედურულად სამართლიან სისტემაში.



ამ განმარტებაში საკვანძო სიტყვაა სიტყვა ეგალიტარიზმი. ეს სიტყვა, ფრაზებთან ერთად შემოსავლის გადანაწილება, ქონების გადანაწილება და შედეგის თანასწორობა, ბევრ რამეს ამბობს სოციალურ სამართლიანობაზე. ეგალიტარიზმი, როგორც პოლიტიკური დოქტრინა, არსებითად ხელს უწყობს იმ აზრს, რომ ყველა ადამიანს უნდა ჰქონდეს ერთნაირი (თანაბარი) პოლიტიკური, სოციალური, ეკონომიკური და სამოქალაქო უფლებები. ეს იდეა ეფუძნება ისეთ დოკუმენტებში, როგორიც არის დამოუკიდებლობის დეკლარაცია, განმტკიცებული ადამიანის განუყოფელი უფლებების საფუძველს.





თუმცა, როგორც ეკონომიკური დოქტრინა, ეგალიტარიზმი არის სოციალიზმისა და კომუნიზმის მამოძრავებელი ძალა. ეს არის ეკონომიკური ეგალიტარიზმი, რომელიც ცდილობს მოიხსნას ეკონომიკური უთანასწორობის ბარიერები სიმდიდრის გადანაწილების გზით. ჩვენ ვხედავთ, რომ ეს ხორციელდება სოციალური კეთილდღეობის პროგრამებში, სადაც პროგრესული საგადასახადო პოლიტიკა პროპორციულად მეტ ფულს იღებს მდიდარი პირებისგან, რათა აიმაღლოს ცხოვრების დონე იმ ადამიანებისთვის, რომლებსაც არ აქვთ იგივე საშუალებები. ანუ ხელისუფლება მდიდრებს იღებს და ღარიბებს აძლევს.



ამ დოქტრინის პრობლემა ორმხრივია: პირველი, ეკონომიკურ თანასწორუფლებიანობაში მცდარი წინაპირობაა, რომ მდიდრები ღარიბების ექსპლუატაციით გამდიდრდნენ. გასული 150 წლის სოციალისტური ლიტერატურის დიდი ნაწილი ხელს უწყობს ამ წინაპირობას. ეს შეიძლება ძირითადად ასე იყო მაშინ, როდესაც კარლ მარქსმა პირველად დაწერა თავისი კომუნისტური მანიფესტი და დღესაც შეიძლება ასე იყოს ზოგიერთ დროს, მაგრამ რა თქმა უნდა არა ყოველთვის. მეორე, სოციალისტური პროგრამები უფრო მეტ პრობლემას ქმნიან, ვიდრე აგვარებენ; სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ისინი არ მუშაობენ. კეთილდღეობა, რომელიც იყენებს საჯარო საგადასახადო შემოსავალს არადასაქმებულთა ან უმუშევართა შემოსავლის დასამატებლად, როგორც წესი, მოქმედებს იმაზე, რომ მიმღებები დამოკიდებულნი ხდებიან მთავრობის დარიგებაზე, ვიდრე ცდილობენ გააუმჯობესონ თავიანთი მდგომარეობა. ყველა ადგილი, სადაც სოციალიზმი/კომუნიზმი სცადეს ეროვნული მასშტაბით, მან ვერ მოხსნა კლასობრივი განსხვავებები საზოგადოებაში. სამაგიეროდ, ყველაფერს აკეთებს, არის შეცვალოს თავადაზნაურობის/უბრალო კაცის განსხვავება მუშათა კლასის/პოლიტიკური კლასის განსხვავებებით.

მაშ, როგორია ქრისტიანული შეხედულება სოციალურ სამართლიანობაზე? ბიბლია გვასწავლის, რომ ღმერთი სამართლიანობის ღმერთია. სინამდვილეში, მისი ყველა გზა არის სამართალი (მეორე რჯული 32:4). გარდა ამისა, ბიბლია მხარს უჭერს სოციალური სამართლიანობის ცნებას, რომელშიც ზრუნავს და ზრუნავს ღარიბთა და გაჭირვებულთა მდგომარეობაზე (მეორე რჯული 10:18; 24:17; 27:19). ბიბლია ხშირად მოიხსენიებს ობოლს, ქვრივს და მაცხოვრებელს - ანუ ადამიანებს, რომლებსაც არ შეეძლოთ საკუთარი თავის დაცვა ან არ ჰქონდათ დამხმარე სისტემა. ისრაელ ერს ღმერთმა უბრძანა, ეზრუნა საზოგადოების ნაკლებად იღბლიანებზე და მათი საბოლოო წარუმატებლობა ნაწილობრივ მათი განკითხვისა და მიწიდან განდევნის მიზეზი იყო.

იესოს ზეთისხილის დისკურსში ის ახსენებს მათგან უმცირესზე ზრუნვას (მათე 25:40), ხოლო იაკობის ეპისტოლეში ის განმარტავს ჭეშმარიტი რელიგიის ბუნებას (იაკობი 1:27). ასე რომ, თუ სოციალური სამართლიანობით ვგულისხმობთ იმას, რომ საზოგადოებას აქვს მორალური ვალდებულება, იზრუნოს მათზე, ვინც ნაკლებად იღბლიანია, მაშინ ეს სწორია. ღმერთმა იცის, რომ დაცემის გამო საზოგადოებაში იქნებიან ქვრივები, ობლები და მაცხოვრებლები, და მან დადო დებულებები ძველ და ახალ აღთქმებში, რომ ეზრუნა საზოგადოების ამ გარიყულებზე. ასეთი ქცევის მოდელი თავად იესოა, რომელიც ასახავდა ღვთის სამართლიანობის გრძნობას სახარების ცნობის მიტანით საზოგადოების გარიყულებისთვისაც კი.

თუმცა, სოციალური სამართლიანობის ქრისტიანული ცნება განსხვავდება სოციალური სამართლიანობის თანამედროვე, სეკულარული ცნებისაგან. ღარიბებზე ზრუნვის ბიბლიური შეგონებები უფრო ინდივიდუალურია, ვიდრე სოციალური. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, თითოეული ქრისტიანი წახალისებულია, გააკეთოს ის, რაც შეუძლია მათგან ყველაზე მცირე დასახმარებლად. ასეთი ბიბლიური მცნებების საფუძველი მეორე უდიდეს მცნებაშია - გიყვარდეს მოყვასი, როგორც საკუთარი თავი (მათე 22:39). სოციალური სამართლიანობის დღევანდელი პოლიტიზებული ცნება ინდივიდს ანაცვლებს მთავრობას, რომელიც გადასახადებით და სხვა საშუალებებით ანაწილებს სიმდიდრეს. ეს პოლიტიკა არ უწყობს ხელს სიყვარულის გამო გაცემას, არამედ უკმაყოფილებას მათგან, ვინც ხედავს, რომ მათი შრომით დაგროვილი სიმდიდრე წაერთმევა.

კიდევ ერთი განსხვავება ისაა, რომ სოციალური სამართლიანობის ქრისტიანული მსოფლმხედველობა არ თვლის, რომ მდიდრები არიან უკანონოდ მიღებული სარგებლის ბენეფიციარები. სიმდიდრე არ არის ბოროტება ქრისტიანულ მსოფლმხედველობაში, მაგრამ არის პასუხისმგებლობა და მოლოდინი, იყოთ საკუთარი სიმდიდრის კარგი განმგებელი (რადგან მთელი სიმდიდრე ღვთისგან მოდის). დღევანდელი სოციალური სამართლიანობა მოქმედებს იმ ვარაუდით, რომ მდიდრები ექსპლუატაციას უწევენ ღარიბებს. მესამე განსხვავება ისაა, რომ მეურვეობის ქრისტიანული კონცეფციის თანახმად, ქრისტიანს შეუძლია გასცეს ქველმოქმედება, რომლის მხარდაჭერაც სურს. მაგალითად, თუ ქრისტიანს გული აქვს დაუბადებლად, მას შეუძლია მხარი დაუჭიროს სიცოცხლის მომხრე სააგენტოებს თავისი დროით, ნიჭით და საგანძურით. სოციალური სამართლიანობის თანამედროვე ფორმის პირობებში, ხელისუფლების შიგნით ძალაუფლების მქონე პირები წყვეტენ ვინ მიიღებს გადანაწილებულ სიმდიდრეს. ჩვენ არ გვაქვს კონტროლი იმაზე, თუ რას აკეთებს მთავრობა ჩვენი საგადასახადო ფულით და, უფრო ხშირად, ეს ფული მიდის საქველმოქმედო ორგანიზაციებში, რომლებიც შეიძლება არ მივიჩნიოთ ღირსად.

ძირითადად, არსებობს დაძაბულობა სოციალური სამართლიანობისადმი ღმერთზე ორიენტირებულ მიდგომასა და სოციალური სამართლიანობისადმი ადამიანზე ორიენტირებულ მიდგომას შორის. ადამიანზე ორიენტირებული მიდგომა მთავრობას მხსნელის როლში ხედავს, რომელიც უტოპიას მოაქვს სამთავრობო პოლიტიკის მეშვეობით. ღმერთზე ორიენტირებული მიდგომა ქრისტეს ხედავს, როგორც მხსნელს, რომელიც ზეცას მოაქვს დედამიწაზე, როდესაც ის დაბრუნდება. მისი დაბრუნებისას ქრისტე აღადგენს ყველაფერს და აღასრულებს სრულყოფილ სამართალს. მანამდე ქრისტიანები გამოხატავენ ღვთის სიყვარულსა და სამართლიანობას ნაკლებად იღბლიანთა მიმართ სიკეთისა და წყალობის გამოვლენით.



Top