რას გვასწავლის ბიბლია ეკლესიის სტრუქტურის შესახებ?

რას გვასწავლის ბიბლია ეკლესიის სტრუქტურის შესახებ? უპასუხე



დღეს საეკლესიო მმართველობის ოთხი ძირითადი ფორმა არსებობს. ისინი არიან საეპისკოპოსო, პრესვიტერიანული, კრებითი და არასამთავრობო, მაგრამ უნდა აღინიშნოს, რომ ეს ტერმინები არავითარ შემთხვევაში არ შემოიფარგლება მათი შესაბამისი კონფესიის სახელით (მაგ., ზოგიერთი ბაპტისტური ეკლესია იყენებს პრესვიტერიანულ მმართველობას). მიუხედავად იმისა, რომ ეს ფორმები არ არის კონკრეტულად ასახული ბიბლიაში, ჩვენ გვაქვს გარკვეული მითითებები, რომელთა გამოყენებაც შეგვიძლია.



ეკლესიის სტრუქტურა - ტაძრის წინამძღვარი


თუ ჩვენ შევქმნით ორგანიზაციულ სქემას, იესო ქრისტე შეასრულებდა დამფუძნებლის, პრეზიდენტის, აღმასრულებელი დირექტორის, ფინანსური ფინანსური დირექტორის და საბჭოს თავმჯდომარის პოზიციებს. ბიბლიურ ენაზე რომ ვთქვათ, ქრისტე არის ეკლესიისთვის ყველაფერზე უფროსი (ეფესელთა 1:22; შდრ. კოლოსელები 1:18). ეკლესია არის მისი სხეული, რომლის მხსნელიც ის არის (ეფესელთა 5:23). იესოს ურთიერთობა ეკლესიასთან ძალიან მჭიდრო და მოსიყვარულეა, რადგან ქრისტემ შეიყვარა ეკლესია და თავი გასწირა მისთვის (ეფესელთა 5:25). მას სურს წარუდგინოს იგი საკუთარ თავს, როგორც გაბრწყინებულ ეკლესიას, ლაქების, ნაოჭების ან სხვა ნაკლოვანებების გარეშე, მაგრამ წმინდა და უმწიკვლო (ეფესელთა 5:27).



ეკლესიის სტრუქტურა - საეკლესიო ოფისები


მოძღვარი (სიტყვასიტყვით, მწყემსი) არის ეკლესიის ადამიანის თავი. ადრეულ ეკლესიაში, როგორც ჩანს, იყო უხუცესთა სიმრავლე, რომლებსაც ასევე უწოდებენ ეპისკოპოსებს ან ზედამხედველებს. ეს არის უხუცესები, რომლებიც ხელმძღვანელობენ ეკლესიას და პასუხისმგებელნი არიან სიტყვის სწავლებაზე და ღვთის ხალხის ხელმძღვანელობაზე, შეგონებაზე და შეგონებაზე. (იხილეთ 1 ტიმოთე 3:1-7 და საქმეები 14:23.) კაცი, რომელიც ასრულებს მოძღვრის/მასწავლებლის მოვალეობებს, სინამდვილეში ერთ-ერთი უხუცესია.



ტაძარში სხვა თანამდებობა არის დიაკვნის სამსახური. დიაკონები არიან კაცები, რომლებიც უმკლავდებიან ეკლესიის პრაქტიკულ საზრუნავს, როგორიცაა ავადმყოფებზე, მოხუცებზე ან ქვრივებზე ზრუნვა და შენობების ან სხვა ქონების მოვლა. (იხილეთ საქმეები 6:1-6 და 1 ტიმოთე 3:8-12.)



ეკლესიის სტრუქტურა - ურთიერთობა ოფისებს შორის
დიაკვნები პირველად აირჩია იერუსალიმის ეკლესიამ (იხ. საქმეები 6). მოციქულებმა, რომლებიც იქ უხუცესად მსახურობდნენ, დიაკვნები დანიშნეს და თავიანთი მოვალეობები დაადგინეს. ამრიგად, დიაკვნები ყოველთვის იყვნენ უხუცესების უფლებამოსილების ქვეშ.

მიუხედავად იმისა, რომ მოძღვარი პასტორი იზიარებს პასუხისმგებლობას სულიერ ზედამხედველობაზე ეკლესიის სხვა უხუცესებთან, პავლე მიუთითებს, რომ თანამდებობა დამატებით ვალდებულებას ატარებს. უხუცესები, რომლებიც კარგად ხელმძღვანელობენ ეკლესიის საქმეებს, ორმაგი პატივის ღირსნი არიან, განსაკუთრებით ისინი, ვისი საქმიანობაც ქადაგება და სწავლებაა (1 ტიმოთე 5:17). ამრიგად, მოძღვარი და სხვა უხუცესები თანასწორნი არიან უფლებამოსილებით, მაგრამ არა მოვალეობით.

ამერიკაში საშუალო პროტესტანტულ ეკლესიას ჰყავს ფასიანი პასტორი, რომელიც ქადაგებს და მწყემსს, და ხშირად ფასიანი პასტორის თანაშემწე, რომელსაც შეუძლია კარგად წარმართოს ეკლესიის საქმეები.

ეკლესიის სტრუქტურა - ურთიერთობა ეკლესიებს შორის
პავლეს აინტერესებდა, თუ როგორ უჭერდნენ მხარს სხვადასხვა ეკლესია ერთმანეთს, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ თითოეული ეკლესია ქრისტეს სხეულია და თითოეული თქვენგანი მისი ნაწილია (1 კორინთელები 12:27). პავლემ შეაქო ფილიპელები გაცემისა და მიღების საკითხში მასთან გაზიარებისთვის (ფილიპელები 4:15), რაც იმას ნიშნავს, რომ მათ ფინანსურად დაუჭირეს მხარი, რათა სხვა ეკლესიები გაეძლიერებინა. პავლემ ასევე ხელი შეუწყო იერუსალიმის გაჭირვებული ეკლესიისთვის დახმარების შეგროვებას (საქმეები 24:17; რომაელები 15:26-27; 1 კორინთელები 16:3; 2 კორინთელები 8-9). ახალი აღთქმის განმავლობაში ეკლესიები ერთმანეთს ულოცავდნენ (1 კორინთელები 16:19), აგზავნიდნენ წევრებს სხვა ეკლესიების მოსანახულებლად და დასახმარებლად (საქმეები 11:22, 25-26; 14:27) და თანამშრომლობდნენ სწორ დოქტრინაზე შეთანხმების მისაღწევად. საქმეები 15:1-35).



Top