რას ნიშნავს ღმერთის ქება?

უპასუხე



ქრისტიანები ხშირად საუბრობენ ღმერთის ქებაზე, ბიბლია კი ყველა ცოცხალ არსებას უბრძანებს უფლის დიდებას (ფსალმუნი 150:6). ერთი ებრაული სიტყვა ქება არის იადჰ , რაც ნიშნავს ქებას, მადლობის გადახდას ან აღიარებას. მეორე სიტყვა, რომელიც ხშირად ითარგმნება ძველ აღთქმაში ქება არის ზამარი , იმღერე ქება. მესამე სიტყვა ნათარგმნი ქება არის ჰალალი (ძირი ალილუია ), რაც ნიშნავს შექებას, პატივისცემას ან შექებას. სამივე ტერმინი შეიცავს მადლობისა და პატივისცემის იდეას, ვინც ქების ღირსია.

ფსალმუნების წიგნი არის სიმღერების კრებული, რომელიც სავსეა ღმერთის ქებით. მათ შორის არის მე-9 ფსალმუნი, სადაც ნათქვამია: ვიხარებ და ვიხარებ შენით; მე ვიგალობებ შენს სახელს, უზენაესო (მუხლი 2). ფსალმუნი 18:3 ამბობს, რომ ღმერთი ქების ღირსია. ფსალმუნი 21:13 ადიდებს ღმერთს როგორც ის არის, ისე მისი დიდი ძალისთვის: ამაღლდი შენი ძალით, უფალო; ჩვენ ვიმღერებთ და ვადიდებთ შენს ძალას.



150-ე ფსალმუნი იყენებს ამ ტერმინს დიდება ექვს ლექსში ცამეტჯერ. პირველი ლექსი გვაძლევს ქების ადგილს - ყველგან! ადიდეთ ღმერთი მის საწმიდარში; ადიდეთ იგი მის ძლიერ ცაში.



- შემდეგი სტროფი გვასწავლის, თუ რატომ უნდა ვადიდოთ უფალი: ადიდეთ იგი მისი ძალაუფლებისთვის; ადიდეთ იგი მისი აღმატებული სიდიადე.

- 3–6 მუხლები აღნიშნავენ, თუ როგორ უნდა ვადიდოთ უფალი - სხვადასხვა საკრავებით, ცეკვით და ყველაფერი, რაც სუნთქავს. ყველა საშუალება, რომელიც ჩვენ გვაქვს ხმის ამოსაღებად, უნდა გამოვიყენოთ უფლის სადიდებლად!



ახალ აღთქმაში არის იესოს ქების მაგალითები. მათე 21:16 ეხება მათ, ვინც ადიდებდა იესოს, როდესაც ის ვირზე ჯდებოდა იერუსალიმში. მათე 8:2 აღნიშნავს კეთროვანს, რომელიც თაყვანს სცემდა იესოს. მათეს 28:17-ში ნათქვამია, რომ იესოს მოწაფეებს თაყვანი სცემდნენ მას მისი აღდგომის შემდეგ. იესომ მიიღო ქება, როგორც ღმერთი.

ადრეული ეკლესია ხშირად იზიარებდა ქების დროს. მაგალითად, იერუსალიმის პირველი ეკლესია მოიცავდა აქცენტს თაყვანისცემაზე (საქმეები 2:42–43). ანტიოქიის ეკლესიის წინამძღოლები ლოცულობდნენ, თაყვანს სცემდნენ და მარხულობდნენ იმ დროს, როდესაც პავლე და ბარნაბა მოწვეულნი იყვნენ მისიონერულ საქმიანობაში (საქმეები 13:1–5). პავლეს მრავალი წერილი შეიცავს უფლის ქების დიდ ნაწილს (1 ტიმოთე 3:14–16; ფილიპელები 1:3–11).

ჟამის ბოლოს, ღვთის ყველა ხალხი შეუერთდება ღვთის მარადიულ დიდებას. აღარ იქნება არაფერი დაწყევლილი, მაგრამ ღვთისა და კრავის ტახტი იქნება მასში და მისი მსახურები თაყვანს სცემენ მას (გამოცხადება 22:3). ცოდვის წყევლის მოხსნით, ისინი, ვინც უფალთან არიან, სამუდამოდ განადიდებენ მეფეთა მეფეს სრულყოფილებაში. ითქვა, რომ დედამიწაზე ღმერთისადმი ჩვენი თაყვანისცემა უბრალოდ მზადებაა ქება-დიდების აღსანიშნავად, რომელიც მარადისობაში მოხდება უფალთან.