რას ნიშნავს, რომ ქრისტეს სიყვარული გვაიძულებს (2 კორინთელები 5:14)?

უპასუხე



მეორე კორინთელთა 5:14 ამბობს, რომ ქრისტეს სიყვარული გვაიძულებს, რადგან დარწმუნებულები ვართ, რომ ერთი მოკვდა ყველასთვის და ამიტომ ყველა მოკვდა. ამ მუხლში პავლე საუბრობს მსახურების მოტივაციაზე.

არსებობს იმდენი სხვადასხვა ტიპის მოტივაცია, რამდენიც არის პიროვნება. და რა თქმა უნდა, ამ მოტივაციის ინტენსივობა შეიძლება იყოს მსუბუქიდან აკვიატებამდე. ახალგაზრდა მოზარდს შეუძლია შაბათ-კვირას ძიძოს, რადგან მოტივირებულია დაზოგოს ახალი ტელეფონისთვის. თავისუფალი ქვეყნის ლიდერი შესაძლოა მზად იყოს გასწიროს ათასობით ჯარისკაცის სიცოცხლე თავის სამეფოში მყოფთა სიცოცხლისა და თავისუფლებების დასაცავად.



სწორი მოტივაციის გარეშე, ძალიან მცირე წინსვლა შეიძლება რაიმეში.



იესომ ისაუბრა მოტივაციის მნიშვნელობაზე, როცა დაქირავებულსა და მწყემსს უპირისპირდება. დაქირავებული მოუვლის ცხოველებს, რადგან მას ანაზღაურება სურს. მაგრამ როგორც კი დაინახავს საფრთხეს (ანუ მგლების გამოჩენისას), თავის დასაცავად მიატოვებს ცხვრებს. მწყემსი, მეორეს მხრივ, არა მხოლოდ ზრუნავს თავის ფარაზე, არამედ ის მზადაა, სიცოცხლე დადოს, რათა მათ უსაფრთხოდ დაიცვათ (იოანე 10:7–18).

როდესაც მოციქული პავლე წერდა, რომ ქრისტეს სიყვარული გვაიძულებს, ის აღწერდა ძლიერ, სულით აღსავსე მოტივაციას, რომელიც აღძრავს ქრისტეს მიმდევრებს, გაიზიარონ სახარება ისე, რომ დაარწმუნონ ადამიანები, თავიანთი ცხოვრება იესოსთვის მიანდონ.



როდესაც პავლემ ეს მოტივაცია აუხსნა კორინთელებს, მას სურდა, რომ მათ არ შერცხვებოდათ არც მისი და არც შერიგების გზავნილის, რომელიც სიცოცხლეს ანიჭებს მათ, ვინც მას ემორჩილება (2 კორინთელები 5:11–15). პავლეს ესმოდა ქრისტეს გარეშე ცხოვრების ამაოება და სიმართლის ცარიელი სწრაფვა საკუთარი ძალისხმევით.

მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანები, რომლებსაც ის უქადაგებდა, ხშირად მტრულად განწყობილნი იყვნენ მის მიმართ და გიჟსაც კი უწოდებდნენ, ქრისტეს სიყვარულმა აიძულა, შეენარჩუნებინა იმედის გზავნილი მათ წინაშე. პავლემ იცოდა, რომ მისი მოწინააღმდეგეები შიმშილობდნენ სამყაროში მნიშვნელობის, მიზნისა და მნიშვნელობის განცდის გამო, როგორც დღეს ვხედავთ.

ქრისტეს სიყვარულმა აიძულა პავლე გაეზიარებინა სახარება. Ფრაზა ქრისტეს სიყვარული შეიძლება განიმარტოს ორი გზით: ქრისტეს სიყვარული ხალხისადმი, ან მოციქულთა სიყვარული ქრისტესადმი. ორივე იძლევა მოტივაციას, რომ სახარება გადავიტანოთ შორეულ ქვეყნებში წინააღმდეგობის პირობებში. ქრისტეს დიდი სიყვარული ისეთი იყო, რომ ქრისტე მოკვდა ყველა ადამიანისთვის (2 კორინთელები 5:14, NLT). პავლეს სიყვარული ქრისტესადმი ისეთი იყო, რომ მას სურდა მოეკლა საკუთარი თავისთვის (იხ. გალატელები 2:20).

პავლეს ეს ჩვენება გვაიძულებს, საკუთარ თავს ვკითხოთ: რა აღგვძრავს, გავუზიაროთ იესოს სასიხარულო ცნობა სხვებს? ჩვენ ამოძრავებთ ქრისტესადმი ჭეშმარიტი სიყვარული და სიყვარული, ქრისტეს სიყვარულის მკაფიო შეხედულება დაკარგულის მიმართ, თუ უბრალოდ მოვალეობის გრძნობა? ის, რაც გვაიძულებს, განასხვავებს ყველაფერს.

როდესაც ჩვენ ვფლობთ ქრისტეს სიყვარულის ამ დამაჯერებელ, სულისკვეთებით მოტივაციას, ჩვენ გულმოდგინედ ვხედავთ დაკარგულს ღმერთთან შერიგებაში. ჩვენ წაგებულებთან მივდივართ, ვიდრე მივცეთ მათ ჩვენთან მოსვლა. ჩვენ მზად ვართ გავხადოთ თავი ყველას მონა, მოვიგოთ რაც შეიძლება მეტი (1 კორინთელთა 9:19); ჩვენ ვხდებით ყველაფერი ყველა ადამიანისთვის, რათა ყველა შესაძლო საშუალებით [ჩვენ] გადავარჩინოთ ზოგიერთი (მუხლი 22).

ქრისტეს სიყვარული გვაიძულებს, საკმარისად გვიყვარდეს დაკარგული ადამიანები, რათა გავუზიაროთ მათ ხსნის სასიხარულო ცნობა.