რა არის ბიბლიური სასჯელი მრუშობისთვის?

უპასუხე



ამ კითხვაზე პასუხის გაცემამდე მნიშვნელოვანია განვმარტოთ განსხვავება ძველ აღთქმასა და ახალ აღთქმას შორის. ძველი აღთქმის კანონის თანახმად, რომელიც ძველ ისრაელს მიეცა თეოკრატიის დროს, მრუშობის სასჯელი სიკვდილი იყო (ლევიანები 20:10). ახალ აღთქმაში იესომ ახალი კანონი ამოქმედდა. ცოდვის საზღაური ჯერ კიდევ მარადიული სიკვდილია (რომაელთა 6:23), მაგრამ მრუშობა აღარ ითვალისწინებს სიკვდილით დასჯას სამოქალაქო წესით. თანამედროვე ქრისტიანები არ ცხოვრობენ ძველი თეოკრატიის ქვეშ და არ ევალებათ ზიანი მიაყენონ მათ, ვინც ცოდავს.

ძველი აღთქმის კანონი ჩამოთვლის უამრავ ქცევას, რომელიც ისჯებოდა სიკვდილით, მათ შორის მრუშობა. თუ კაცი მრუშობს სხვა კაცის ცოლთან - მეზობლის ცოლთან - მრუშიც და მრუშიც უნდა მოკვდეს (ლევიანები 20:10). მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ სასჯელი ორივე მხარისთვის ერთნაირი იყო. არ არსებობდა ორმაგი სტანდარტი, რომელიც ანაზღაურებდა მამაკაცის გატაცებას; ქალთან ერთად დაისაჯა. ეს კანონი და სხვა კანონი სექსუალურ უზნეობასთან დაკავშირებით ლევიანთა 20-ში დაკავშირებულია ისრაელის სრული მორალური გამიჯვნის საჭიროებასთან სხვა ერებისგან. ქანაანელები სხვა საკითხებთან ერთად ცნობილი იყვნენ თავიანთი სექსუალური ლმობიერებით და ღმერთს სურდა, რომ ისრაელი წმინდა ყოფილიყო, ანუ გამოეყო მათგან (მუხლები 22–24). ეს კანონი კვლავ მიეცა ისრაელს, როგორც მოსეს შეთანხმების ნაწილი. ეკლესია არ არის ისრაელი და ჩვენ არ ვცხოვრობთ ძველი აღთქმის ქვეშ.



დღეს ბიბლია არ გვირჩევს მსგავს დასჯას მრუშობისთვის. თუმცა, მრუშობის ქმედება თავისი სასჯელი აქვს. სექსუალური ცოდვა არის საკუთარი სხეულის წინააღმდეგ ჩადენილი დანაშაული (1 კორინთელები 6:18). იგავების წიგნი აფრთხილებს მრუშობის შედეგებს: პატივისა და ძალის დაკარგვას (იგავები 5:9–11), დანგრეული რეპუტაცია (იგავები 5:14), მონობა და სიკვდილი (იგავები 5:22–23), თვითგანადგურება. (იგავები 6:32) და შურისძიება ეჭვიანი ქმრისგან (იგავები 6:34). შეუძლია თუ არა კაცს ცეცხლი გაუხსნას კალთაში/ტანსაცმლის დაწვის გარეშე? / შეიძლება თუ არა კაცმა გაცხელებულ ნახშირზე სიარული / ფეხები რომ არ დაიწვას? / ასეა ის, ვინც სხვის ცოლთან სძინავს; / არავინ, ვინც მას შეეხება, დაუსჯელი დარჩება (იგავები 6:27–29).



იგავები ასევე ასახავს მრუშის ხასიათს: მას უწოდებენ უბრალო და უაზრო (იგავები 7:7) და ადარებენ ცხოველს, რომელიც დაიჭირეს მახეში და შემდეგ დახოცეს (იგავები 7:22–23). იმ კაცს, რომელიც მრუშობს, აზრი არ აქვს; / ვინც ამას აკეთებს, საკუთარ თავს ანადგურებს (იგავები 6:32). დაბოლოს, ანდაზის ავტორი მრუშობის შესახებ ამ საშინლად მწარე დასკვნამდე მიდის: ბევრია მსხვერპლი, რომელიც მან ჩამოაგდო; / მისი მოკლული ძლევამოსილი ბრბოა. / მისი სახლი არის გზატკეცილი საფლავამდე, / მიდის სიკვდილის პალატებისკენ (იგავები 7:26–27).

ანდაზებში ამ გაფრთხილებების წაკითხვა საკმარისი უნდა იყოს ვინმეს გულში შიშის ჩასახშობად. რამდენადაც მკვეთრი ჩანს ძველი აღთქმის კანონი მრუშობის სასჯელთან დაკავშირებით, სულიერი შედეგები კიდევ უფრო უარესია. საბედნიეროდ, მრუშობის ცოდვა არ არის გათავისუფლებული იესოს პატიების დაპირებისგან. ჩვენ მხოლოდ უნდა გადავხედოთ იოანეს 8-ში მოცემულ ისტორიას იესოს ურთიერთობის შესახებ მრუშ ქალთან, რომელიც თავადვე დაიჭირეს და ფარისევლებმა მის წინ მიათრიეს, რათა დავინახოთ ღვთის გული ცოდვის მახეში ჩამწყვდეულის მიმართ. ფარისევლები მზად არიან და სურთ დაუნდობელი სასჯელი მოითხოვონ ქალზე (მაგრამ არა მამაკაცზე), იესო კი მათ საყვედურობს იმით, რომ შეახსენებს, რომ ისინიც ისევე ცოდვილები არიან, როგორც ის. შემდეგ, როდესაც ისინი ყველანი დაშორდნენ შემთხვევის ადგილს, ის ნაზად ეკითხება მას: ქალო, სად არიან ისინი? არავის დაგსჯიათ? და ის ამბობს: არავინ, ბატონო, რაზეც ის პასუხობს, მაშინ არც მე გგმობ. . . . წადი ახლა და დატოვე შენი ცოდვის ცხოვრება (იოანე 8:10–11).



იესო სავსეა მადლითა და ჭეშმარიტებით (იოანე 1:14). ის ეუბნება ქალს, შეწყვიტოს მრუშობა და ის აპატიებს მას. ეს არის იოანეს 3:17-ის მშვენიერი სურათი: ღმერთმა არ გამოგზავნა თავისი ძე ქვეყნიერებაზე სამყაროს გასამართლებლად, არამედ მის მიერ სამყაროს გადასარჩენად. სასჯელი მრუშობისთვის ან ნებისმიერი სხვა ცოდვისთვის, წაშლილია, როდესაც ჩვენ მივიღებთ ქრისტეს მიერ ამ სასჯელის აღებას.