რატომ ჰკითხეს მოწაფეებმა იესოს: მე ვარ, უფალო? მათეს 26:22-ში?
უპასუხე
მას, რასაც ჩვენ ხშირად ვუწოდებთ, როგორც ბოლო ვახშამს, იესო თავის თორმეტ მოწაფესთან ერთად სუფრაზე იჯდა (მათე 26:20). სანამ ისინი ჭამდნენ, ის ეუბნება მათ, რომ ერთი მათგანი გასცემს მას (მათე 26:21). მათ ეს რომ გაიგეს, ძალიან შეწუხდნენ და თითოეულმა მათგანმა დაიწყო კითხვა: მე ვარ, უფალო? (მათე 26:22). ბერძენი
დადება შეიძლება ითარგმნოს როგორც უარყოფა კითხვის სახით: რა თქმა უნდა, მე არა, უფალო? მიუხედავად იმისა, რომ თორმეტი, როგორც ჩანს, უარყოფდა, რომ ისინი იყვნენ, ერთ-ერთი მათგანი (ყოველ შემთხვევაში)
იცოდა რომ იესო მას გულისხმობდა. იუდამ უკვე დადო შეთანხმება მღვდელმთავრებთან, რომ ეჩუქებინა იესო მათთვის (მათე 26:14–15), და ამ შეთანხმების დადების დღიდან იგი გეგმავდა და ეძებდა ხელსაყრელ დროს საქმის ჩასადენად (მათე 26:16). .
რა თქმა უნდა, იესომ იცოდა, რომ იუდა გამცემდა მას და აღნიშნა, რომ ვინც ხელს თასში ჩასვამდა, იესოს გასცემს (მათე 26:23). იოანე აკონკრეტებს, რომ იესომ ცოტაოდენი საჭმელიც კი დაასხა და პირდაპირ იუდას მისცა და თქვა, რომ ის, ვისაც საჭმელი მისცა, გასცემს მას (იოანე 13:26). იუდამ უარყო, რომ ის იყო ერთი, ისევე როგორც სხვა მოწაფეები - იესოს რაბისაც კი უწოდებდნენ - ტერმინი მასწავლებლისა და პატივისცემის ნიშნად (მათე 26:25). იესომ უპასუხა იუდას კითხვას, მე ვარ? პირდაპირ: შენ თვითონ თქვი ეს (მათე 26:25, BSB). ამის შემდეგ იესომ ავისმომასწავებლად უთხრა იუდას: რის გაკეთებასაც აპირებ, სწრაფად გააკეთე (იოანე 13:27) და იუდა ღამით გავიდა იესოს გასაცემად (იოანე 13:30). ბოლო, ვინც დასვა კითხვა, მე ვარ, უფალო? იყო გამცემი და იესომ ეს თავიდანვე იცოდა.
მიუხედავად იმისა, რომ ყველა მოწაფე უარყოფდა, რომ ისინი ღალატობდნენ იესოს, მათ ყველამ უარი თქვა კითხვის სახით - რა თქმა უნდა, ეს მე არ ვარ ან მე ვარ, უფალო? რაც მიუთითებს იმაზე, რომ შესაძლოა ისინი მთლად დარწმუნებული არ იყვნენ. შესაძლოა, სწორედ ამიტომ იყვნენ ისინი ღრმა მწუხარებით (მათე 26:22). მიუხედავად იმისა, რომ თორმეტიდან მხოლოდ ერთმა გასცა იესო პირდაპირ, სახარების ცნობებში ნათქვამია, რომ ყველა მოწაფემ მიატოვა იგი და გაიქცნენ, რადგან თავიანთი სიცოცხლის ეშინოდათ (მათე 26:56). მაგრამ იესომ იცოდა, რომ ასეც მოხდებოდა და უთხრა მათ, რომ, როცა ეს მოხდებოდა, გახსენებულიყვნენ, რომ მან სწორედ ეს იწინასწარმეტყველა (მათე 26:31). ადრე მათ ჰკითხეს: მე ვარ, უფალო? სულ ცოტა ხნის შემდეგ ყველამ მიატოვა იგი.
ამაშიც კი ვხედავთ ღვთის წყალობას. იესომ გააფრთხილა ისინი, რომ ყველა დაეცემოდა (მათე 26:31), მაგრამ იმის ნაცვლად, რომ დაგმო ისინი, მან მოამზადა ისინი თავიანთი დავალების შესასრულებლად. მან უთხრა მათ, რომ მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ ისინი უნდა შეხვედროდნენ მას გალილეაში (მათე 26:32). ხშირად, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ძალიან ძლიერები ვართ ან ზედმეტად მოწიფულნი, რომ წარუმატებლობას მივაღწიოთ, მაგრამ სუსტნი ვართ და არცერთი ჩვენგანი არ არის უცოდველი (1 იოანე 1:8). იმის ნაცვლად, რომ საკუთარ ძალებზე დავდგეთ, შეგვიძლია დავეყრდნოთ მის მადლს, რომელიც, მაშინაც კი, როცა ჩვენ წარუმატებლობას ვაძლევთ, ის მადლიანია, რომ აპატიოს (1 იოანე 1:9). პავლე შეგვახსენებს, რომ არ უნდა ვიფიქროთ, რომ ძალიან ძლიერები ვართ დაცემისთვის (1 კორინთელები 10:12), როგორც არც ერთი ჩვენგანი. მიუხედავად ამისა, გამოცდისა და ცდუნების შემთხვევაშიც კი, ღმერთი გვაძლევს გაქცევის გზას (1 კორინთელები 10:13) და მაშინაც კი, როდესაც ჩვენ ვცდებით, ის მადლიერია, რომ აპატიოს და აღადგინოს მისი მადლის სიმდიდრის მიხედვით (ეფესელთა 1:7). ზოგჯერ, მოწაფეების მსგავსად, ჩვენც ვეუბნებით მას: მე ვარ, უფალო? - რა თქმა უნდა, არა. მაგრამ მან გვიცნობს და იცის ჩვენი სისუსტეები. მადლობა ღმერთს, რომ ის მაინც გვიყვარდა.